Zelfzorg en zelfliefde

Ik ben een zorger. Altijd geweest en dat zal altijd zo blijven. Ons moe, ons moeder,... Allemaal zorgers. Zo van die mensen waaraan ouders spontaan hun kinderen toevertrouwen, waartegen mensen zonder aanleiding gaan babbelen. Aan de bushalte, in de winkel of gewoon op straat. Jep, that's me. 

Waarom lipstick kopen therapeutisch werkt.

Dus. Enkele dagen na de aanslag in Zaventem zat ik op het vliegtuig richting Turkije. Zonder angst, maar met een gezonde spanning. Ik maakte me weinig zorgen. Vliegen is niet iets wat ik graag doe, maar bluh, ik ging naar de zon. Enkele tinten bruiner en met prachtig haar kwam ik een week later terug. 

Ge moogt nog normaal zijn.

Mijn moeder zegt het al jaren :"Suiker vreet uw botten op."  Alsof ik bij elk snoepje en koek (en chocolade, ijsje,...) mezelf moest verwijten dat ik mijn eigen lichaam kapot maakte. Toen kwam een voormalig model vertellen dat we de combinatie groenten-vlees-aardappelen niet meer mochten maken. En daarna hoorde je overal dat gluten de boosdoener waren, dat je van lactose ziek werd en van bewaarmiddelen rot vanbinnen. Sushi werd verboden terrein, want de vissen hadden hadden teveel plastiek gegeten. En vlees was al helemaal uit den boze, want opwarming van de aarde en koeien laten teveel protjes. Er ontstonden superfoods en groene smoothies. Frieten werden 'cheatmeals' en kregen eigenlijk een rode kaart.  Mijn geliefde Cola Light werd scheef bekeken, want daar zit aspartaam in en da's heel gevaarlijk.  En daartussen zat ik. Al kauwend op een wortel. Figuurlijk gezien dan. 

Trots

"Dat ze er wel zal geraken, dat is ons Lotte." Aldus mijn vake in een gesprek met ons moeder, die weeral haar beklag doet over het feit dat ik mijn voeten veeg aan mijn schoolwerk. Een paar jaar geleden.  Mijn moeder had daar grote bedenkingen bij. Ik begrijp dat wel. In het middelbaar deed ik juist dat gene wat nodig was om door te raken, in het hoger vertrouwde ik op de herexamens. Ik deed alles maar juist goed genoeg. Want ik ging niet graag.

Tot ze zei: "Ge gaat dat toch niet doen? Bij de scouts gaan? U kennende houdt ge dat niet vol, ge gaat er weer uw voeten aan vegen." Ik vertrok naar de eerste activiteit en was verkocht.  Vier kampen later en een vijfde komende,  besluit ik dat het genoeg is, dat ik genoeg zomers heb opgeofferd aan mijn akabeetjes. Dat ik ook eens zondagen thuis wil zijn, om in mijne zetel te liggen en te niksen in plaats van verstoppertje te spelen en mijzelf in een prinses te laten shminken.

Maar ergens doet het pijn. Ik leerde zoveel op de scouts. 

Op de scouts leerde ik mezelf zijn. Mezelf, zonder me te verschuilen achter een façade van 'boze Lotte'. Want iedereen die met mensen en kinderen met een beperking werkt, weet goed genoeg dat je die façade niet lang heel houdt.

Stukje bij brokje brokkelde mijn muur van geveinsde vrolijkheid en vals geluk af. Ik werd mezelf. Ik werd Lotte. Lotte die zorgt voor anderen. Die ongerust is wanneer er iemand ziek is. Maar waar evengoed voor moet gezorgd worden als zij ziek is. Die huilend naar haar moeder belt als ze met haar strand/kotsemmertje in de zetel zit, naast haar medeleider -allebei om ter ziekst-. Maar die evengoed de kots van een ander opkuist. Die zorgt voor de sfeer en een vrolijke noot. Die als complimentjesfee rondfladdert en glitters rondstrooit.  Die vrolijk pannenkoeken bakt en zeker niet op haar mond is gevallen. Die opkomt voor diegene die dat niet meer kunnen. 

Op zo'n momenten ben ik trots. Trots dat ik die bewuste zondag wel naar de scouts ging, dat ik wel durfde. 

Deze zomer ga ik ook trots zijn. En heel hard huilen. Want afscheid doet pijn. In dit geval al heel lang. Ik voel de pijn al sluipen in mijn hart en durf niet te denken aan de echte laatste keer. 

En terwijl ik dit typ voel ik al tranen opkomen. Tranen van trots. 

Gegroet, 
Mevrouw de Prinses 
Ofte Lotte Berghmans, Speelse Arassari, scoutsleidster Akabe Biebel Diest. 

Soms

Het begon met de mededeling: "We hebben graag dat iedereen in 't sjiek komt, maar we schrijven dat niet op de uitnodiging. De mannen in kostuum en vrouwen in een jurk. Zoals het hoort eigenlijk." 

De lijst van 2015

2015. Het jaar waarin ik mezelf meermaals tegenkwam, maar ook het jaar waarin ik blonk van trots. 
Ik presenteer u: De lijst. Zoiets als de top 100, maar niet genummerd en ook niet alfabetisch. Gewoon een recapitulatie van het voorbije jaar. 

Stilte na de storm

Stilte. Ja. Hier op de blog. Te lang, ik weet het. Ik heb excuses. Goedkope en duurdere. Maar eigenlijk is er maar één waarheid: Ik was bang.